Jak rozpoznać, że coach jest profesjonalistą, a nie amatorem?
„Można piec w domu świetny chleb, ale to nie oznacza, że automatycznie stajesz się piekarzem.”
W Polsce, zresztą jak wszędzie na świecie, nie ma żadnej „licencji” uprawniającej do wykonywania zawodu coacha. Czyli każdy może nazwać się coachem, bo mu się akurat tak zachciało, z dnia na dzień.
W pewnym momencie rozwoju branży taka sytuacja staje się nie do przyjęcia dla ogółu klientów. Potrzebują oni bezpiecznego rozróżnienia pomiędzy profesjonalistą a amatorem. Chcą trafić od razu do profesjonalisty. Nie chcą tracić czasu. Chcą uniknąć zbędnego ryzyka. Oznacza to, że branża zaczyna się samoregulować
.
Zacznijmy od tego, jak rozpoznać amatora?
Coaching to branża praktyków. Stąd sporadyczne prowadzenie rozmów rozwojowych o charakterze coachingowym, szczególnie bez zawierania i przestrzegania kontraktu, bez szkolenia, bez odpowiedzialności za swoją rolę, często w wykonaniu osoby, która nie zna i nie przestrzega zasad etycznych zawodu coacha, jak również nie należy do żadnej organizacji branżowej nazywamy amatorską wersją tej działalności.
Amator nie musi myśleć o żadnych zasadach, pracuje kiedy chce, z kim chce, jak chce, z efektami, które są raz lepsze, raz gorsze, często bez związku z regułami uznanych za zobowiązujące w danej branży. Niekiedy uzdolnieni amatorzy osiągają sukcesy. Jednak dopóki robią to poza ramami profesjonalnymi i poza zobowiązaniami środowiskowymi, pozostają świetnymi, ale tylko amatorami.
Jak zostać coachem profesjonalistą?
Żeby być profesjonalistą, trzeba podjąć zobowiązania branżowe, które pozwalają działać jak profesjonalista i sprostać oczekiwaniom klientów.
Czego klient ma prawo oczekiwać od coacha profesjonalnego?
- Przeszkolenia i pracy w ramach określonego zakresu kompetencji coacha (a nie terapeuty, doradcy, mówcy motywacyjnego, menedżera)
- Przestrzegania kodeksu etycznego coacha
- Przynależności do środowiska branżowego (np. przynależności do niezależnej organizacji typu stowarzyszenie czy izba gospodarcza lub do klubu absolwentów konkretnego kursu)
- Akredytacji czyli znaku jakości poświadczonego przez niezależną organizację akredytującą (w Polsce są dostępne niezależne akredytacje EMCC, ICF i izby Coachingu)
- Podlegania superwizji i stałego doszkalania się.
Wyślij komentarz
Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.
