Jak rozpoznać, że coach jest profesjonalistą, a nie amatorem?
„Można piec w domu świetny chleb, ale to nie oznacza, że automatycznie stajesz się piekarzem.”
W Polsce, zresztą jak wszędzie na świecie, nie ma żadnej „licencji” uprawniającej do wykonywania zawodu coacha. Czyli każdy może nazwać się coachem, bo mu się akurat tak zachciało, z dnia na dzień.
W pewnym momencie rozwoju branży taka sytuacja staje się nie do przyjęcia dla ogółu klientów. Potrzebują oni bezpiecznego rozróżnienia pomiędzy profesjonalistą a amatorem. Chcą trafić od razu do profesjonalisty. Nie chcą tracić czasu. Chcą uniknąć zbędnego ryzyka. Oznacza to, że branża zaczyna się samoregulować.
Zacznijmy od tego, jak rozpoznać amatora?
Coaching to branża praktyków. Stąd sporadyczne prowadzenie rozmów rozwojowych o charakterze coachingowym, szczególnie bez zawierania i przestrzegania kontraktu, bez szkolenia, bez odpowiedzialności za swoją rolę, często w wykonaniu osoby, która nie zna i nie przestrzega zasad etycznych zawodu coacha, jak również nie należy do żadnej organizacji branżowej nazywamy amatorską wersją tej działalności.
Amator nie musi myśleć o żadnych zasadach, pracuje kiedy chce, z kim chce, jak chce, z efektami, które są raz lepsze, raz gorsze, często bez związku z regułami uznanych za zobowiązujące w danej branży. Niekiedy uzdolnieni amatorzy osiągają sukcesy. Jednak dopóki robią to poza ramami profesjonalnymi i poza zobowiązaniami środowiskowymi, pozostają świetnymi, ale tylko amatorami.
Jak zostać coachem profesjonalistą?
Żeby być profesjonalistą, trzeba podjąć zobowiązania branżowe, które pozwalają działać jak profesjonalista i sprostać oczekiwaniom klientów.
Czego klient ma prawo oczekiwać od coacha profesjonalnego?
- Przeszkolenia i pracy w ramach określonego zakresu kompetencji coacha (a nie terapeuty, doradcy, mówcy motywacyjnego, menedżera)
- Przestrzegania kodeksu etycznego coacha
- Przynależności do środowiska branżowego (np. przynależności do niezależnej organizacji typu stowarzyszenie czy izba gospodarcza lub do klubu absolwentów konkretnego kursu)
- Akredytacji czyli znaku jakości poświadczonego przez niezależną organizację akredytującą (w Polsce są dostępne niezależne akredytacje EMCC, ICF i izby Coachingu)
- Podlegania superwizji i stałego doszkalania się.
0 komentarzy